นิทานเรื่อง แม่ไก่สีแดง

กาลครั้งหนึ่งมีแม่ไก่สีแดงตัวน้อยตัวหนึ่ง

ผู้ซึ่งคุ้ยเขี่ยอยู่ในลานข้าวจนกระทั่งเจอเมล็ดข้าวสาลี

มันร้องเรียกสัตว์ตัวอื่นๆ มาและพูดว่า “ถ้าเราปลูกเมล็ดข้าวสาลีนี้

เราก็จะมีขนมปังไว้กินกัน ใครจะช่วยฉันปลูกมันบ้าง”

“ฉันไม่” วัวตอบ
“ฉันไม่” เป็ดตอบ
“ฉันไม่” หมูตอบ
“ฉันไม่” ห่านตอบ
“ฉันจะทำ” แม่ไก่สีแดงตัวน้อยพูดขึ้นมา และมันก็ได้ลงมือปลูกข้าวสาลีนั้น

ต้นข้าวได้เจริญงอกงาม และออกรวงสีเหลือทองอร่าม

“มีใครจะช่วยฉันเกี่ยวข้าวบ้างไหม” แม่ไก่ร้องถาม

“ฉันไม่” เป็ดพูด
“นั่นไม่ใช่งานสำหรับคนระดับฉัน” หมูพูด
“นั่นจะทำให้ฉันเสียเกียรติ” วัวตอบ
“มีค่าเหนื่อยให้ฉันไหม” ห่านถาม

“ฉันจะทำเอง” แม่ไก่สีแดงตัวน้อยพูดขึ้นมา และมันก็ลงมือเกี่ยวข้าว

สุดท้ายก็มาถึงเวลาในการอบ
ขนมปัง “ใครจะช่วยฉันอบขนมปังบ้าง”

แม่ไก่สีแดงตัวน้อยถามขึ้นมา
“ถ้าช่วย ก็ถือว่าเป็นการทำงานล่วงเวลาของฉันนะ” วัวพูด
“มีสวัสดิการหรือผลประโยชน์ให้กับฉันไหมล่ะ” เป็ดถาม
“หากฉันเป็นคนเดียวที่ช่วยเหลือเธอ ฉันก็เป็นแกะดำซิ” ห่านพูด

“ฉันจะทำ” แม่ไก่สีแดงตัวน้อยบอก แล้วมันก็อบขนมปังได้ 5 แถว

แล้วนำไปอวดสัตว์ อื่นๆ ซึ่งพวกมันต่างก็อยากกินขนมปังนั้นด้วยกันทุกตัว

แท้จริงแล้วพวกมันต่างก็ต้องการส่วนแบ่ง แต่แม่ไก่สีแดงตัวน้อยตอบว่า

“ไม่ ฉันคนเดียวก็สามารถกินขนมปัง 5 แถวนี้ได้หมด”
“ค้ากำไรเกินควร” วัวตะโกนออกมา
“นายทุนหน้าเลือด” เป็ดร้องลั่น
“ฉันต้องการสิทธิที่เท่าเทียมกัน” ห่านโวยวายขึ้นมา
ส่วนหมูทำเสียงฟืดฟาดไม่พอใจ

แล้วทุกตัวต่างก็พากันทำป้ายและเดินประท้วงไปรอบๆ ลานข้าว

พร้อมกับตะโกนด่าว่าแม่ไก่สีแดงตัวน้อยอย่างหยาบคาย

เจ้าหน้าที่รัฐได้มาถึงและได้บอกแก่แม่ไก่สีแดงตัวน้อยว่า “คุณต้องไม่โลภจนเกินไป”
“แต่ฉันหาขนมปังมาได้ด้วยตัวเองนะ”
“แน่นอน” เจ้าหน้าที่ตอบ “นั่นคือการได้มาแบบฟรีๆ

ใครก็ตามที่อยู่ในลานข้าวสามารถหากินได้มากเท่าที่ต้องการ

แต่ภายใต้ข้อบังคับของรัฐผู้ที่ทำงานแล้วมีผลผลิตต้องแบ่งปันผลผลิตส่วนเกินให้แก่ผู้อื่น”

แล้วทุกคนต่างก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดไป

แต่พวกสัตว์ ตัวอื่นๆ ก็รู้สึกประหลาดใจที่แม่ไก่สีแดงตัวน้อยไม่เคยทำขนมปังอีกเลย

“ไม่มีรางวัล สำหรับคนขี้เกียจ”

อาจารย์ให้เล่านิทานเรื่องแม่ไก่สีแดงคนละบรรทัด

แล้วสรุปคติที่ได้จากนิทานเรื่องนี้